Stożek rogówki

Stożek rogówki to schorzenie rogówki, które powoduje jej ścieńczenie i wybrzuszenie w kształcie stożka. Powoduje niewyraźne widzenie i może prowadzić do nadwrażliwości na światło. Częstość jego występowania różni się w zależności od populacji i może wynosić nawet 1,2% u Europejczyków.

Zrogowacenie rogówki zwykle zaczyna się rozwijać między późnym wiekiem nastoletnim a wczesnym wiekiem trzydziestym i najczęściej dotyka obojga oczu.

Przyczyny nie są znane, choć w jego rozwój zaangażowane są czynniki genetyczne i środowiskowe. Szacuje się, że około 1 na 10 osób ma rodzinną historię stożka rogówki, a środowiskowe czynniki ryzyka opisane do tej pory to

• Regularne, energiczne pocieranie oczu.
• Obecność alergii oczu.
• Występowanie pewnych schorzeń, takich jak barwnikowe zapalenie siatkówki, zespół Downa, zespół Ehlersa-Danlosa, zespół Marfana, katar sienny i astma.

Stożek rogówki zwykle dotyka obojga oczu, choć może dawać różne objawy w obu oczach. Objawy pojawiają się stopniowo, a do najczęstszych należą

• Niewyraźne widzenie
• Lekko zniekształcone widzenie, w którym proste linie mogą wydawać się krzywe lub faliste.
• Zwiększona wrażliwość na światło
• Zaczerwienienie lub obrzęk oczu
• Pogorszenie krótkowzroczności i/lub astygmatyzmu
• Źle dopasowane soczewki kontaktowe

Nie ma skutecznych środków zapobiegających wystąpieniu stożka rogówki, chociaż kontrolowanie alergii oczu i unikanie pocierania oczu może pomóc w zapobieganiu jego nasileniu. Gdy już dojdzie do rozwoju choroby, głównym sposobem leczenia są soczewki kontaktowe, choć nie powstrzymują one postępu choroby. Jedynym skutecznym jak dotąd leczeniem chirurgicznym jest przeszczep rogówki.