Długość snu

Obecnie wiadomo, że genetyka odgrywa istotną rolę w cechach snu. Chociaż czynniki środowiskowe mogą wpływać na długość i intensywność snu, wiadomo, że pewne warianty genetyczne wpływają na te cechy, a w niektórych przypadkach mogą nawet prowadzić do rodzinnych zaburzeń snu.

Sen definiuje się jako odwracalny naturalny stan nieświadomości, w którym występuje zmniejszona reaktywność na bodźce zewnętrzne i stosunkowo niska aktywność.

Wystarczająca ilość wysokiej jakości snu jest niezbędna dla dobrego samopoczucia psychicznego i fizycznego. Amerykańska Akademia Medycyny Snu zaleca, aby dobowy czas trwania snu, u osób dorosłych, wynosił regularnie co najmniej 7 godzin na dobę.

W odróżnieniu od innych ssaków, uważa się, że czas trwania snu u ludzi jest regulowany przez dwa procesy: homeostatyczny proces S, który zwiększa się podczas czuwania i rozprasza podczas snu oraz proces C, kontrolowany przez zegar okołodobowy, który jest zsynchronizowany z cyklami dzień-noc na Ziemi poprzez wydzielanie melatoniny. Ponadto czas trwania snu jest procesem, który dostosowuje się w zależności od potrzeb, tak więc w przypadku utraty snu uruchamiane są mechanizmy kompensacyjne, które wydłużają czas trwania kolejnego snu.

Sen jest niezbędny do konsolidacji pamięci i polega na włączeniu wspomnień nabytych w hipokampie do sieci mózgowej neocortex, gdzie następuje ich długotrwałe przechowywanie.

Przewlekłe zaburzenia snu i rytmu okołodobowego wiązały się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia zaburzeń nastroju, obniżenia sprawności poznawczej i zaburzeń kardiometabolicznych. Zrozumienie roli genetyki i podstawowych mechanizmów biologicznych, które wywołują zaburzenia związane ze snem, jest nadal przedmiotem wielu badań.