Isoniazide (Bijwerkingen)

Isoniazide is een antibioticum dat wordt gebruikt bij de behandeling van tuberculose en dat werkt als een krachtig bacteriedodend middel tegen Mycobacterium tuberculosis. Het metabolisme, vooral gerelateerd aan het genotype NAT2 (N-acetyltransferase 2), kan de werkzaamheid en het risico op bijwerkingen, zoals hepatotoxiciteit, beïnvloeden.

Tuberculose is een van 's werelds belangrijkste dodelijke infectieziekten en veroorzaakt naar schatting 1,6 miljoen sterfgevallen per jaar. Behandelingen met eerstelijns anti-TB-medicijnen zoals rifampicine, isoniazide, pyrazinamide en ethambutol zijn over het algemeen effectief, maar de ontwikkeling van geneesmiddelenresistentie heeft het succes van deze behandeling aanzienlijk beïnvloed.

Isoniazide, dat in 1952 werd geïntroduceerd, wordt gekenmerkt door zijn goede verdraagbaarheid en lage kosten. Zoals eerder beschreven, veroorzaken antituberculosemedicijnen de dood van het infectieuze agens en hebben daarom een bactericide effect. In het geval van isoniazide heeft het geneesmiddel een hoge vroegtijdige bactericide werking, waarbij de bacteriële belasting in de eerste paar dagen van de behandeling met 90-95% wordt verminderd.

WERKINGSMECHANISME

Isoniazide is een antibioticum dat voornamelijk wordt gebruikt bij de behandeling en preventie van tuberculose. Dit geneesmiddel, een van de meest effectieve eerstelijns geneesmiddelen tegen Mycobacterium tuberculosis, remt de synthese van mycolzuur, een essentieel onderdeel van de celwand van de bacterie, waardoor deze sterft.

CONTRA-INDICATIES

Isoniazide mag niet worden gebruikt bij patiënten met bekende overgevoeligheid voor het werkzame bestanddeel of voor één van de hulpstoffen. Het mag ook niet worden gebruikt bij patiënten met ernstige leverinsufficiëntie.

Dit geneesmiddel vertoont ongewenste interacties met carbamazepine, disulfiram en wordt daarom niet aanbevolen om tegelijkertijd te gebruiken. Daarnaast is voorzichtigheid geboden bij het combineren van isoniazide met andere stoffen zoals vluchtige gehalogeneerde anesthetica, cumarine anticoagulantia, ketoconazol, glucocorticoïden, fenytoïne of rifampicine.

BIJWERKINGEN

Hoewel isoniazide over het algemeen veilig is, kan het bijwerkingen veroorzaken, die meestal van voorbijgaande aard en van geringe ernst zijn. Deze omvatten gastro-intestinale effecten, huiduitslag en pruritus, en perifere neuropathie, hoewel de incidentie van de laatste zeer laag is. Een van de ernstigste bijwerkingen van anti-TB-medicijnen is hepatotoxiciteit, die kan leiden tot het falen van de behandeling en een verhoogde mortaliteit bij TB-patiënten.

Isoniazide wordt in de lever voornamelijk gemetaboliseerd door acetylering door het enzym N-acetyltransferase 2 (NAT2). Het NAT2-gen, dat codeert voor dit enzym, is zeer polymorf en vertoont grote verschillen in expressie en enzymactiviteit tussen individuen. Sommige genetische polymorfismen in het NAT2-gen zijn in verband gebracht met een verhoogde plasmaconcentratie van isoniazide en een verhoogd risico op het ontwikkelen van hepatotoxiciteit.

HANDELSNAMEN

Isoniazide wordt verkocht onder een groot aantal namen, waaronder:

• Isonarif®
• Isaotamine®
• Rifamaat
• Rifater®